Chantal Goya viert haar jubileum: "Het publiek is mijn familie"

De zangeres treedt zondag twee keer op voor een uitverkochte zaal, in totaal voor 7.000 fans, in het Palais des Congrès in Parijs, haar favoriete locatie waar ze al meer dan 450 concerten heeft gegeven.

Sinds 1975 zingt u voor drie generaties kinderen. Hoe kijkt u terug op uw carrière?

Het gebeurde allemaal zo snel, ik kan het bijna niet geloven. Ik heb heel veel geluk gehad. Samen met Jean-Jacques (Debout, haar man, noot van de redactie) hebben we de muziekhal voor kinderen gecreëerd. Hij had een fantasie die ik niet heb. Zonder hem zou het personage Marie-Rose nooit hebben bestaan. Als ik Jean-Jacques niet had ontmoet, had ik dit werk nooit gedaan.

Hoe ben je zanger geworden?

Op 10 mei 1975 vroeg Jean-Jacques Debout mij op korte termijn om Brigitte Bardot te vervangen, die ziek was en zou optreden in een programma van Maritie en Gilbert Carpentier. Hij schreef voor mij het liedje "Goodbye Pretty Scarves". Na de show wilde niemand er een plaat van maken, maar uiteindelijk gebeurde het toch. We hebben er een miljoen verkocht! Brigitte Bardot heeft mij altijd geluk gebracht. Ze gaf me veel advies. Op een dag zei Barbara (de zangeres) tegen me: "Mensen zullen je uitlachen, maar je moet volhouden. Kijk, al die kleintjes die hier zijn, zullen ooit mama en papa worden, ze komen terug met hun kinderen en dan word je een instituut." Ik ben niet modieus in de media, maar de beste radio is radio papa-maman.

Heb je er geen spijt van dat je geen carrière in de filmwereld hebt gemaakt?

Destijds wilde ik oorlogsverslaggever worden, helemaal geen kunstenaar! Jean-Luc Godard wilde mij voor "Masculin Féminin". Dat ging niet zo goed, want ik vertelde hem dat ik niemand kus en dat ik niet naakt speel. Ik heb de film toch tot het einde gemaakt, op mijn eigen voorwaarden. Hij zei tegen mij: "Jij zult nooit een ster worden!" Ik antwoordde: "Dat kan me niet schelen. Ik heb thuis een Vedette, mijn wasmachine!"

Je wordt vaak bekritiseerd en zelfs bespot. Hoe ervaart u dat?

Het kan mij helemaal niks schelen! Ik ben een zeildoek waar alles op glijdt! Dat is mijn kracht. Ik heb een heel sterk karakter, net als mijn moeder. Ik zal mezelf dus mijn hele leven verdedigen!

Herken jij podiumvrees?

Helemaal niet, integendeel. Elk optreden is een feest en ik ben er heel blij mee. Weet je, het publiek is mijn familie. Als ik iemand uit mijn familie bezoek, ben ik het gelukkigst. Voor deze jubileumtournee ben ik ontroerd. Maar ik verbied mezelf om te huilen, anders zal iedereen huilen.

Hoe ziet jullie jubileum eruit op het podium in Parijs en tijdens de tournee?

Ik word vergezeld door twaalf dansers en tien kinderen. Het wordt een mix van mijn belangrijkste shows: "The Flying Shoe", "The Marvelous Planet", "The Mysterious Journey" en "The Strange Case of the Haunted Castle". Jean-Jacques schreef twee nieuwe liedjes voor mij: "50 ans d'amour" en "Ainsi". Ze vertellen mijn levensverhaal in drie minuten.

Wat ga je tegen je publiek zeggen?

Ik weet niet hoe ik hem moet bedanken dat hij mij heeft uitgekozen om mij een droom te schenken en die door te geven aan zijn kinderen en kleinkinderen. Ook in de zaal is er een show: de kinderen komen verkleed als konijn, de gelaarsde kat of Bécassine en ik nodig ze uit op het podium. Het is geweldig!

Op 10 juni vier je je 83ste verjaardag. Denkt u na over uw pensioen?

Ik ken alleen de fakkeltocht! Ik ben nog niet klaar! Ik heb zoveel ideeën in mijn hoofd. Ik heb altijd een passie gehad en ik heb het geluk dat ik een goede gezondheid heb. Mijn 25-jarige dansers vragen mij hoe ik het doe, omdat ik even oud ben als hun oma. Ik wil niet op het podium sterven om kleine kinderen niet te laten huilen."